Ποτέ η αρχική σύνδεση δύο ανθρώπων δεν αναμένεται να οδηγήσει σε ένα τέλος. Κι όταν υπάρχει πραγματική σύνδεση είναι εκεί που το τέλος πονάει. Κανείς βυθίζεται σε αυτή την απώλεια. Και ναι, ο χωρισμός βιώνεται ως μία απώλεια, ως πένθος για τον άνθρωπο που είχες επενδύσει, τον είχες βάλει στη ζωή σου, του έδειξες μέρος της αλήθειας σου, τον φρόντισες, τον αγάπησες κι αντίστοιχα για την απώλεια όσων έλαβες, έζησες και ονειρεύτηκες μαζί του.
Πώς όμως, φτάνει κανείς στον χωρισμό; Είναι κάτι που έρχεται ξαφνικά κι απρόσμενα; Ή είναι κι αυτό μια διαδικασία που κανείς τη βλέπει, την επεξεργάζεται, ελπίζει ότι θα αλλάξει, ότι δεν ισχυεί η σκέψη του περί χωρισμού, αλλά τελικά γίνεται ολοένα πιο φανερό ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι δεν μπορούν να προχωρήσουν άλλο πια μαζί σε αυτή τη ζωή…και τελικά ο ένας από τους δύο ή και οι δυο μαζί αποφασίζουν να δώσουν τη λήξη αυτής της κοινής πορείας. Είναι εκεί που εγκλωβιζόμαστε στα πρέπει χάνοντας τα «θέλω» μας. Όμως, αυτά τα πρέπει πολλές φορές είναι μέρος της υγείας μας, αποτελούν κριτήρια για να μπορέσει κανείς να δει και να αποφασίσει ποιον άνθρωπο θέλει να έχει στη ζωή του, ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτού που στο πέρασμα του χρόνου θα τον γοητεύουν και δεν θα τον αποξενώνουν.
Όλοι έχουμε στο μυαλό μας πως για να αντέξει η σχέση μας σε βάθος χρόνου θα πρέπει να γίνει με έναν άνθρωπο που είναι το άλλο μας μισό. O μισός άνθρωπος είναι μισός γιατί έχει ελλείμματα κι ένας άνθρωπος στερημένος και μη πλήρης αδυνατεί να δώσει, να επενδύσει, να συνδεθεί. Αυτός ο άνθρωπος θα αναζητά την προσκόλληση, που ομοιάζει με τον αρχικό ενθουσιασμό που βιώνεται στον έρωτα, αλλά σε βάθος χρόνου οδηγεί σε πνιγμονή και μη εξέλιξη. Σε βάθος χρόνου ακόμα και το ενδιαφέρον γίνεται ζήλεια… η ζήλεια έχει μέσα της πολλή σύγκριση και μπορεί να οδηγήσει σε πολλές ακραίες συμπεριφορές, καθώς στη σύγκριση δύο ανθρώπων πάντα κάποιος θα υπερτερεί σε σχέση με τον άλλον και αυτό δεν βιώνεται καλά. Άρα, καλό είναι να αναζητάμε ανθρώπους ολόκληρους, πλήρεις, γιατί η συνάντηση μαζί τους θα γίνει στα κοινά σημεία κι όχι στις ελλείψεις μας. Θα είναι χορτάτοι κι όχι στερημένοι, θα μπορούν να επενδύσουν γιατί ξέρουν ότι αυτή η επένδυση δεν μπορεί να βγει ζημιογόνα.
Πώς λοιπόν, βιώνεται ο χωρισμός; Όπως είπαμε παραπάνω, ο χωρισμός είναι μία απώλεια που οδηγεί σε πένθος. Έτσι, αρχικά κανείς πιστεύει ότι είναι κάτι προσωρινό, ότι είναι μια στιγμή κι ότι σε λίγες μέρες όλα θα είναι πάλι καλά με το σύντροφό του. Μπαίνει λοιπόν, να αρνηθεί αυτό που συνέβη ή να αποδεχτεί ότι είναι μία πραγματικότητα. Ακολουθεί η βίωση του θυμού που κανείς νιώθει ότι μισεί τον άλλο που μπόρεσε να τον πληγώσει και να τον χωρίσει. Μέρος της όλης αυτής διεργασίας είναι κι η γνωστική επεξεργασία της απώλειας του συντρόφου. Σκέψεις δηλ., γύρω από το τι συνέβη και τι θα γινόταν αν είχε προσέξει κανείς περισσότερο τον σύντροφό του, διαπραγματεύεται λοιπόν, το βίωμά του. Σαφώς για να μπορέσει κανείς να διαχειριστεί αυτή την νέα κατάσταση, θα βρεθεί αντιμέτωπος με την κατάθλιψη. Σε αυτό το στάδιο κανείς θρηνεί για το χρόνο που έχασε όντας σε αυτή τη σχέση ή και για όλα αυτά που πλέον δεν θα έχει πια… συναισθήματα που επισκιάζουν και αποδιοργανώνουν τη ζωή σε όλα τα επίπεδα. Το στάδιο αυτό βέβαια, δεν νοείται ως ψυχική διαταραχή, καθώς πρόκειται για το βίωμα της απώλειας, το οποίο σταδιακά θα δώσει τη θέση του στην αποδοχή της κατάστασης. Σε αυτή τη φάση έρχεται η εξοικείωση με τον χωρισμό και η προσαρμογή σε μια νέα πραγματικότητα που δεν περιλαμβάνει πια το αγαπημένο πρόσωπο του πρώην συντρόφου. Η έκφραση των συναισθημάτων συμβάλλει σημαντικά στο τελικό στάδιο του πένθους που αφορά την αποδοχή και τη συνέχιση μιας φυσιολογικής πορείας προς την καθημερινότητα.
Θα ήθελα λοιπόν, να ολοκληρώσω με τη σκέψη πως τίποτα τελικά δεν συντελείται χωρίς προσφορά ενέργειας κι έτσι όποιος αναμένει πως θα ευτυχήσει κι ότι αυτό θα έρθει από μόνο του, με μαθηματική ακρίβεια θα δυστυχήσει. Και θα δυστυχήσει καθώς θα τον εκλύει η ευχαρίστηση και θα τον απωθεί το καθήκον. Είναι εκείνος που θα θέλει να ζήσει συναρπαστικά, αλλά δεν θα κάνει κάτι γι’ αυτό. Έτσι, αυτός ο άνθρωπος πως μπορεί να περιμένει να ζήσει ολοκληρωμένα κι ευχαριστιακά την όποια σχέση του; Κρατήστε λοιπόν, πως ευτυχία δεν είναι η απουσία του πόνου, της θλίψης, των δυσκολιών, της αρρώστιας, της απουσίας του θανάτου. Αλλά ευτυχία μπορεί να υπάρξει εκεί που κανείς έχει εμπιστοσύνη στον ίδιο του τον εαυτό, αλλά και στον άνθρωπο που επιλέγει δίπλα του, ότι ακόμα και στα δύσκολα εκείνοι μαζί κι ο καθένας ατομικά θα βρουν την άκρη.
*Για συνεδρίες ψυχοθεραπείας μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί μου για να κλείσεις το πρώτο σου ραντεβού μέσω email ή μέσω τηλεφώνου.